Dat ik weinig tijd heb om deze blog bij te houden is vanuit mijn oogpunt een goed iets. Toch zal ik om de x aantal dagen tijd vrij maken om deze blog te schrijven. Daarbij merk ik ook graag op dat ik minder foto’s heb gemaakt dan ik zou willen. Alhoewel ik deze dan wel via Facebook dan wel via andere projectgenoten nog zal krijgen, zal ik het op dit moment met een beperkt aantal foto’s moeten doen. Dus waar was ik gebleven, de Tweede dag in Jakarta..
Na (alweer) wat later te hebben opgestaan was het moeilijk genoeg om te bepalen waar we heen zouden gaan. Uiteindelijk hebben we besloten naar SeaWorld te gaan in Ancol Dreamland. In SeaWorld waren allerlei fantastische dieren te bewonderen, alhoewel de grootte van het park wat tegenviel. Onder andere waren hier hondshaaien, otters, schildpadden en roggen te bezichtigen, daarnaast waren er haaien te aaien, net als schildpadden en roggen. Tot slot was het mogelijk, uiteraard tegen extra betaling, om de Garra Rufa visjes aan je voeten te laten knabbelen, wat een best leuke ervaring was. Samen met Leonie en twee andere projectgenoten zijn we vervolgens naar een Chinees restaurant gegaan, waar een Hot Pot op het menu stond, wat zeer zeker lekker eten is, alhoewel het vlees, de vis dan wel de groenten of de mie te vaak tussen mijn stokjes door is gevallen. Tot slot hebben we deze avond afgesloten met de wedstrijd Brazilië-Chili, welke we gekeken hebben in het Arthotel; volgens mij heb ik nog nooit voetbal gekeken op zo'n groot scherm; de gehele breedte van de lobby was gebruikt om de wedstrijd te projecteren.
De volgende dag, 29 juni, begon eveneens later dan normaal vanwege de verlengde wedstrijd van de vorige avond (Het tijdsverschil met Nederland is (+)5 uur). En omdat we zeer zeker niet onze vlucht wilden missen, zijn we na een ontbijt bij, jawel, Dunkin’ Donuts, richting het vliegveld gegaan met Blue Bird, een zeer goede en goedkope taximaatschappij. De taxichaffeur was daarbij erg vriendelijk en sprak goed Engels, wat resulteerde in een leuke rit. Daarbij moet ik zeggen dat eigenlijk alle mensen uit Indonesië zeer vriendelijk zijn. Aangekomen op het vliegveld checken we in voor onze vlucht van Sriwijaya air, wat een maatschappij is te vergelijken met Ryan Air. Dit bleek echter achteraf en van te voren was het best spannend hoe alles geregeld zou worden. Vooral het aantal kilo’s bagage was een vraagstuk; echter bleek dat je voor een x aantal kilo’s teveel bagage maar omgerekend 4 euro hoeft te betalen, dus de terugweg gaan de kilo’s in de hoeveelheid van KLM. Verder verliep de vlucht erg goed, voordat we eenmaal goed in de lucht waren, begon de landing al weer en voor we het wisten werden we welkom geheten door een grote groep AIESEC’ers uit Lampung, fantastische mensen! Met enkele auto’s zijn we vervolgens richting de gastgezinnen gebracht waarbij ik als tweede uit mocht stappen en mijn gastgezin mocht gaan ontmoeten, net als mijn buddy Elisa en mijn kamergenoot Hafeez. Eveneens allemaal zeer vriendelijke mensen en de accommodatie is daarbij eveneens fantastisch. Bij dit verslag heb ik enkele foto’s gevoegd om een indruk te geven, al lukt dat nooit zo heel goed met foto’s. De kamer is daarbij ongeveer 5 meter hoog, wat moeilijk te fotograferen is. Na de kennismaking hebben we nog een redelijke tijd doorgepraat alvorens ik naar bed ging. Soms is het Engels daarbij wat moeilijk, maar dit gaat prima zo!
De volgende dag is het begin van het project, ’s ochtends vroeg werd ik opgehaald met een scooter om vervolgens naar de eerste sessie te gaan. Gelukkig was hier airco, want anders was het erg moeilijk uit te houden geweest. Lampung heeft daarbij wel felle zon in tegenstelling tot het bewolkte en met smog bedekte Jakarta. Anyway, het was erg leuk alle projectgenoten te ontmoeten net als het 40-tal AIESEC’ers en buddy’s die dit project zo fantastisch maken. Een buddy is trouwens iemand die een Exchange Participant (projectdeelnemer), zoals ik, gedurende de 8 weken zal begeleiden en die ik dus lastig kan vallen met alle vragen die ik heb. In mijn geval is dit dus Elisa, waar ik erg blij mee ben. De sessie was daarbij voor mij niet heel interessant, omdat AIESEC mij al eigen is en ik al redelijk veel wist van het project. Echter was het wel zeer geslaagd en eveneens leuk; uiteraard waren er roll-calls. Aan het eind van deze sessie was er een welkomstfeest gepland, waar we heerlijk gedineerd hebben, evenals Indonesische lekkernijen hebben gegeten, van het uitzicht hebben genoten en natuurlijk hebben gedanst op verschillende roll-calls en andere nummers. Tot slot ben ik weer op de scooter naar huis gebracht. En alhoewel ik het echt leuk begin te vinden, kan ik je gerust stellen; wij mogen niet rijden op een scooter dan wel in een auto, dit omdat het verkeer dermate anders is en eveneens omdat AIESEC verantwoordelijk is over ons in Indonesië. Daarom worden wij steeds opgehaald en weggebracht en helpen zij ons met overig transport.
Dinsdag, gisteren, ben ik eveneens weer opgehaald, maar ditmaal om 5:00 met de auto door Elisa. Ik had afgesproken om mee te gaan naar het vliegveld om twee projectgenoten op te halen. Twee andere AIESEC’ers uit Indonesië gingen eveneens mee. Nadat we deze twee projectgenoten opgehaald hebben en zij zich klaar gemaakt hebben, zijn we naar de Universiteit van Lampung gebracht; Unila. Hier kregen wij meer te horen over ondernemerschap in Lampung en eveneens was de voorzitter van de faculteit economie en business aanwezig om een speech te houden over de universiteit. Vervolgens waren Franz, een EP uit Duitsland, Ditlef, een EP uit Denemarken en ik, omdat we redelijk vroeg weer vrij waren, van plan wat van de stad te verkennen om zo wat onafhankelijker te worden. Mijn buddy besloot meteen om ons te helpen en heeft, nadat ze ons thuis had afgezet, Franz en Ditlef mee genomen van hun huis naar mijn huis met de Angkot. Daarbij kwamen we mijn kamergenoot samen met zijn buddy tegen toen we naar de straat liepen waar we in de Angkot wilden stappen en zij besloten eveneens mee te gaan. Een foto zal in een volgend verslag volgen, maar het is een soort klein busje wat fungeert tussen een taxi en een bus. Elk district van de stad heeft een eigen kleur Angkot en deze heeft steeds enkele punten waar hij heen rijdt. Je betaald daarbij elke keer 3000 Rupiah (20 cent) als je uitstapt/ overstapt. De busjes zijn daarbij redelijk klein en voor lange mensen zoals mijzelf is dat niet even makkelijk, maar toch is het een zeer goede methode van reizen. En na een ritje gemaakt te hebben wist ik ongeveer hoe we dit aan moesten pakken. Omdat we nog tijd over hadden zijn we vervolgens nog wat gaan shoppen; alvast extra anti-muggen spray (welke ik zeker nodig zal hebben) en een traditioneel Indonesisch overhemd gekocht. Tot slot was het rond etenstijd en omdat rond 18.00 het vasten verbreken kan worden (ramadan) zijn we met z’n allen gaan eten bij een straattentje. Om maar weer eens wat spannends te doen had ik besteld wat Elisa eveneens had besteld, wat meerval bleek te zijn; twee kleine meervalletjes werden in olie gefrituurd en geserveerd met rijst en een bakje water. Dit laatste was nodig omdat je met je handen dient te eten en je deze zo kan wassen. Boven verwachting waren de meervallen erg lekker, maar waren ze wel moeilijk te eten omdat er veel graten in zitten. Na dit diner zijn we deze dag nog naar een boekhandel gegaan om een kaart te kopen van Lampung, net als een woordenboekje, waarbij opeens de stroom uitviel, wat geen uitzonderlijk geval blijkt te zijn. Vervolgens zijn we weer naar huis gegaan met de Angkot om weer eens wat nachtrust te pakken.
Vanmorgen, woensdag, dacht ik zo goed te weten hoe de Angkot werkt dat we besloten met de Angkot te gaan, eveneens omdat mijn buddy een toets had in de ochtend en ik anders al eerder weg moest. Het opstappen ging daarbij erg vlot en goed bij beide districten echter waren eveneens bij beide districten mensen ingestapt die naar een specifieke plek moesten waardoor het busje steeds erg om reed en zelfs een rondje reed van 15 minuten. Alhoewel we redelijk vroeg waren weggegaan, kwamen we daardoor alsnog te laat; 15 min. Maar gelukkig waren ze nog niet begonnen omdat andere EP’s eveneens te laat waren. Desondanks dat we te laat waren hoorde ik later dat mijn buddy veel applaus had gekregen bij de vergadering toen ze gezegd had dat ik samen met mijn kamergenoot de eerste deelnemers waren die met de Angkot zijn gegaan. Andere buddy’s en projectgenoten vinden het erg lastig en het is daarnaast ook niet al te veilig. Daarom bood mijn gastfamilie mij vanmorgen ook aan om ons weg te brengen met de auto toen ik vertelde dat we met de Angkot zouden gaan, maar ik was toch vastberaden om met de Angkot te gaan. Op de universiteit kregen we vandaag een (ervaren) ondernemer als spreker te horen. Zonder zijn goede bedoelingen teniet te doen was het allemaal geen nieuwe informatie voor mij en was het daardoor niet heel erg interessant. Nadat deze lezing en q&a was afgelopen zijn we gaan lunchen bij de KFC, waar we eveneens met de Angkot naar toe zijn gegaan. Vervolgens moesten we om 13.30 terug komen vanwege de EP (Exchange Participant) vergadering. Hier hadden we overleg over de planning en alle andere dingen die het project met zich mee brengt; zo gaan we zondag bijvoorbeeld op de vrije dag met z’n allen naar het strand op een paar uur afstand. Verder hadden ze gisteren gepland om vandaag te gaan zaalvoetballen, wat erg leuk was! Alhoewel ik vanmorgen mijn sportkleren was vergeten heb ik eveneens een tijdje mee gedaan, anderen hebben daarbij eveneens niet erg actief mee gedaan vanwege de ramadan; het mag natuurlijk niet teveel energie kosten. Vervolgens ben ik weer achterop de scooter naar de host familie gebracht en zit ik weer hier dit verslag te typen. Zoals ik in het begin al zei zijn de dagen goed gevuld en heb ik niets te klagen; het gaat zeer goed!