Weer een week verder

Om dit verslag nog enigszins leesbaar te houden, schrijf ik het deze keer niet helemaal in chronologische volgorde. Deze week stond wat betreft het project in teken van het analyseren van kleine bedrijven (SME’s) in Bandar Lampung. Zo betrof het eerste bedrijf een muziekwinkel, welke naast de verkoop van instrumenten via internet eveneens muzieklessen aanbiedt. Hoewel het mij steeds tegenvalt wat ze hier in Indonesië onder het midden- en kleinbedrijf verstaan, is het zeker leuk om te zien hoe dit soort bedrijven hier zaken doen; hoe ze omgaan met werknemers, klanten en relaties. Zo zijn contracten hier vaak niet nodig en zijn zakelijke relaties vaak vriendschappelijk. Het tweede bedrijf welke we geanalyseerd hebben betreft een restaurant, Grannies Nest. Dit restaurant is enkele weken geleden geopend en heeft een erg Britse uitstraling (o.a. door foto’s van de Beatles en Londen), ze serveren er daarbij naast de traditionele Indonesische keuken eveneens Westerse maaltijden, zoals spaghetti en lasagne. Een foto is hierbij bijgevoegd van mijn projectgroep met de eigenaar van deze zaak. Eveneens leuk om te vertellen is dat deze zaak een gat in de markt zou zijn vanwege de atmosfeer die er hangt, de kleuren van het interieur zijn bijvoorbeeld hard rozen en blauw en daarnaast is het in een rustig gedeelte van de stad.
Het derde bezoek, op donderdag, was aan Askha Jaya, een bedrijf dat chips van banaan, maïs & cassave produceert en deze verkoopt in drie winkels in Bandar Lampung. Dit bedrijf heeft daarbij erg mijn interesse gewekt vanwege deze uiteraard lekker chips, maar tevens vanwege het feit dat hij zijn eigen chips produceert en goed contact heeft met de plantages, waar o.a. de bananen verbouwt worden. Daarbij moet ik over dit bedrijf een verslag maken en tevens het advies wat hier uit komt presenteren aan dit bedrijf. Leuk om te vertellen is dat de eigenaar van Askhar Jaya erg ambitieuze doelen heeft, zoals het exporteren van zijn producten naar Europa. Echter is er nog wel veel werk te verzetten, voordat dit zal kunnen gebeuren, wat een leuke uitdaging is. Tot slot hebben we deze week op vrijdag een bedrijf bezocht dat allerlei soorten honing verkoopt en aan de hand van een partnership met bijenhouders deze honing inkoopt. Deze man is erg gepassioneerd over zijn honing, wat het erg leuk maakt. Echter was het bedrijf wel erg klein en is deze man op zoek naar mogelijkheden om zijn honingzaak uit te breiden. Alhoewel deze bedrijfsbezoekje interessant zijn is het wel een beetje teleurstellend dat we een halve dag kwijt zijn aan deze bezoekjes, terwijl de bezoekjes zelf maar een uurtje duren. Dit in verband met het vervoer naar een verzamellocatie, het vervoer naar het bedrijf en het gewacht op alle leden, dan wel de eigenaren dan wel tot de regen voorbij is (jawel in het droge seizoen heeft het de afgelopen dagen toch nog best veel geregend). Alhoewel je dus veel tijd kwijt raakt op een willekeurige dag aan het wachten, is iedereen er al wel redelijk aangewend en heeft niemand er meer veel problemen mee.
Buiten het project om heb ik natuurlijk ook niet stil gezeten. Allereerst hebben we jacht gemaakt op de door sommigen uitgeroepen beste koffie van de wereld, maar het is in ieder geval één van de duurste koffie soorten; Kopi Luwak. Klein beetje achtergrond informatie van Wikipedia; “Kopi Loewak of Civetkoffie is één van de duurste koffiesoorten ter wereld. De hoge prijs wordt niet veroorzaakt doordat de gebruikte koffiebessen zelf zo zeldzaam zijn, maar door het zeer speciale productieproces. Kopi is het Indonesische woord voor "koffie" en Luwak is de lokale naam voor deze civetkatachtige die de rauwe rode koffiebessen eet.” Deze koffie hebben we na een uurtje weten te bemachtigen in China Town in Bandar Lampung. Al moet ik zeggen dat ik nog moet wennen aan de ongefilterde oploskoffie, smaakte deze koffie zeker goed! Nadat we nog wat hebben rondgelopen in China Town zijn we vervolgens naar het apenbos geweest waar de apen dit keer wel verschenen; zie foto. Daarnaast stond AIESEC de afgelopen dagen met een kraampje op een markt om geld te verzamelen voor een weeshuis. Dit is tevens een onderdeel van ons project en wijzelf zullen ook een week lang geld proberen te verzamelen. De afgelopen dagen zijn wij daarom maar een kijkje wezen nemen en omdat er op een gegeven moment genoeg mensen waren om spullen van het kraampje (proberen!) te verkopen zijn we over de markt gaan lopen en waren er genoeg leuke dingen te doen; zo waren diverse mensen aan het stunten met scooters en eveneens verhuurden ze daar trapwagentjes met verlichting, welke we met onze groep maar eens gehuurd hebben, een foto hiervan zal waarschijnlijk nog volgen.
Naast de projectdagen was er op woensdag een vrije dag ingepland; de dag dat alle Indonesiërs mogen stemmen op hun toekomstige president. Er zijn hierbij twee kandidaten voorgedragen, welke erg tegenstrijdig zijn. Daarbij gaven de meeste mensen, die ik over deze verkiezing gesproken heb, aan dat het een erg lastige keuze voor hen is. Het stemmen in de buurt waar mijn gastfamilie woont vond daarbij wel erg dichtbij het huis van mijn gastfamilie plaats; de tweede garage van de vader van dit gezin werd hiervoor gebruikt en hij was diegene die de verkiezing in goede banen moest leiden. Ik had daarnaast op deze dag samen met anderen het idee om naar de dierentuin te gaan in Bandar Lampung. Echter omdat de meeste mensen uiteindelijk thuis bleven, ben ik met de zoon uit mijn gastgezin, Muhammad, samen met een andere AIESEC’er richting de dierentuin gereden, met als doel het spotten van de (kleine-) orang-oetan, waar al menige mensen foto’s van gemaakt hebben. Na enig zoekwerk hebben we deze dierentuin dan ook gevonden en is de echte zoekopdracht begonnen. Allereerst zijn we langs alle overige dieren gelopen, zoals berggeiten, honingberen, het hertenras van Bambi, de moeder orang-oetan en vele anderen. Nadat Muhammad een aantal keren gevraagd had waar de kleine orang-oetan zich bevindt, kregen we te horen dat hij een rol in een dierenshow heeft die net begonnen was. Daar aangekomen, zagen we hem inderdaad kunstjes doen samen met honingberen en otters. Nadat hij een paar keer gevraagd heeft of wij hem mochten zien en met hem op de foto mochten na de show, werd duidelijk dat het wel mocht, maar dat we moesten wachten tot de andere bezoekers weg waren omdat zij dit anders natuurlijk ook zouden willen. Uiteindelijk werden we geroepen en hebben we vele foto’s kunnen maken samen met de orang-oetan; Bobby, zoals op de foto’s te zien is!
De rest van de week was eveneens snel ingevuld vanwege een sollicitatiegesprek welke ik had op donderdag en eveneens een vergadering met alle andere exchange participants over het verloop van het project tot nu toe. Daarbij ben ik eveneens met het gastgezin nog wezen eten op vrijdag bij een break fasting met vrienden van de vader van het gastgezin.

Afgelopen weekend ben ik daarbij nog wezen shoppen en ben ik samen met twee andere EP’s de stad wat meer wezen ontdekken. Echter was bij thuiskomst de lol er voor mij een beetje af vanwege hevige hoofdpijn, terwijl we eigenlijk naar een feest zouden gaan, welke sommige AIESEC’ers georganiseerd had. Daarnaast had mijn gastfamilie vele vrienden en familie uitgenodigd vanwege het verbreken van het vasten bij hun thuis, welke ik dus ook grotendeels gemist heb. Anyway vandaag voel ik me weer helemaal fit en heb ik erg veel zin in de komende dagen!