Bali is in zicht

Alweer de derde week die aangebroken is. Op de eerste dag van deze week stond weer een bezoek op de planning aan een SME in Bandar Lampung; Neo Digital. Nadat we weer enige vertraging hadden waren we redelijk op tijd bij deze SME aangekomen, waar de eigenaar niet aanwezig was; hij was even gaan bidden bij de moskee volgens een medewerker, waarna hij terug zou komen. Echter na een lunch en iets van een uur later besloten we maar weg te gaan; zelfs onze begeleiders waren het wachten beu. Voor de rest van de dag stond er niets op de planning van AIESEC en dus besloten we met een groep EP’s zonder onze buddy’s richting de zee te gaan, via weliswaar een omweg om nog andere projectgenoten mee te nemen die kant op. En alhoewel het vervoer redelijk soepel ging, was het best een eind lopen en eveneens moeilijk om daar te komen vanwege de verscheidenheid aan Angkots die we nodig hadden om daar te komen. Aangekomen bij het strand was het echter mooi en vreselijk tegelijkertijd. Waar we uit de Angkot stapten was een industrieel vervuild gebied, wat eveneens aan de kust te merken was; overal lag plastic, er hing een vreselijke geur en het was buiten dat vreselijk vervuild met andere troep. Aan de andere kant was het toch weer wel een prachtig gezicht met de bergen, de blauwe zee en de zon, zoals je op de foto’s kan zien. Na hier een klein uur van genoten te hebben moesten we echter weer snel terug om wat te eten en naar huis te gaan, omdat de Angkots maar rijden tot een uur of 19:00 en we anders erg moeilijk thuis zouden komen.
De dinsdag hierop volgend stonden de laatste bezoekjes aan de SME’s in Bandar Lampung op de agenda. De eerste SME was hierbij een winkel; Sentra Masjid, welke artikelen verkoopt aan moskees; klokken die de tijden weergeven dat gebeden dient te worden, tapijten, koepels, stofzuigers etc. Een interessante SME, maar met evenveel problemen betreffende concurrentie, leveringsproblemen en het ontbreken van een eigen productie. De tweede SME van de dag, was echter veel interessanter; Risky coffee! Alhoewel dit niet echt een SME was en geen echte problemen heeft, was dit zeer zeker een leuk bezoek. Risky coffee is een bedrijfje opgezet door een familie die in het verleden alleen koffie voor zichzelf produceerde en deze nu verkoopt aan tussenverkopers en direct aan klanten die bij deze familie thuis langs komen. Echter hebben alle leden van deze familie eveneens een andere baan en is het eigenlijk echt voor hun plezier dat ze deze zaak runnen. Ze waren daarbij zeer open en lieten precies zien hoe ze de koffiebonen uitzoeken, branden & malen en eveneens hoe ze de koffie verpakken en verkopen. De inkoopprijs voor een kilo (groene) koffiebonen is daarbij gelijk aan de wereldprijs voor koffie, echter de prijs die zij vragen voor een kilo gemalen koffie is omgerekend slechts €2,50 voor de eindgebruiker (vergelijk dit maar eens met Nederland!). Na dit laatste leuke bezoek hadden we nog een EP meeting over het project en zijn we vervolgens wat gaan eten bij een restaurant bekend om zijn gefrituurde eend, evenals gaan shoppen in een nieuw geopend winkelcentrum, welke eigenlijk nog niet helemaal af was en waar ze vooral auto’s en scooters verkopen in de hallen. Welke daarbij ook een stuk goedkoper zijn dan in Nederland.
De woensdag net als de donderdag stonden in het teken van het analyseren van de bezochte SME’s en deze informatie uit te werken in verslagen en een presentatie, welke we op vrijdag moesten presenteren. Onze groep van 6 personen werkte daarbij samen met een andere groep van 5 personen, omdat wij dezelfde SME’s bezocht hebben en we dan maar één report te hoeven schrijven. Alhoewel dit buiten een beetje productief erg gezellig was, heeft het ons ook echt twee dagen gekost om dit alles voor elkaar te krijgen. Naast dat deze activiteit op de agenda stond moesten we deze dagen ook nog “een half uur” voor de klas staan bij LIA; een partner van AIESEC in Bandar Lampung, waar ze Engels leren aan kinderen, tieners dan wel volwassenen. Deze partner is daarbij erg belangrijk, omdat we daar bijna dagelijks naartoe moeten en omdat AIESEC daar een kantoor heeft. De kinderen dan wel volwassenen waren daarbij de afgelopen weken al erg nieuwsgierig vanwege al de buitenlanders en door voor de klas te staan konden wij ze helpen Engels te leren, maar kunnen ze ons eveneens leren kennen en kunnen we ze op de hoogte stellen waarom we in Bandar Lampung zijn. Op woensdag moest ik daarbij voor de klas staan bij een groep van ongeveer 20 kinderen rond de 14-15 jaar oud, welke buiten dat ze erg verlegen waren, veel wilden weten, waardoor het half uur, ruim een uur werd. Echter was dit wel erg leuk en hebben ze veel van Nederland, dan wel het project waar ik aan mee doe, geleerd. Op donderdag bestond de klas slechts uit 7 kinderen rond de 8-9 jaar oud, maar was het wel een stuk leuker om kleine woordjes Engels te leren, zoals mill, hobby, etc. Hierbij was een half uur wel een half uur omdat we in de middag een EP meeting hadden en uitloop er dus niet in zat. Deze EP meeting ging over het nieuwe bestuur van AIESEC en eveneens over ervaringen met onze buddies, gastgezinnen en het project in algemene zin, waarbij ik nog steeds niets te klagen heb!

Gisteren, vrijdag, was het dus tijd om de verslagen te presenteren aan experts, welke een ondernemer was uit Bandar Lampung en een docent aan de universiteit van Lampung. Omdat wij alvorens we onze presentaties mochten geven, allereerst naar 14 andere presentaties en advies wat betreft deze presentaties moesten luisteren, was het wel een erg lange dag. Toen ook wij eindelijk klaar waren met presenteren en een feedback sessie hebben gehad met een AIESEC’er uit het Verenigd Koningkrijk, welke deze week langs is gekomen om problemen op te lossen in dit project, mochten die er zijn, hadden we nog even een feestje vanwege een jarige EP; Natalia. Tot slot zijn we weer wat gaan eten (smoked beef crêpe) en zijn we met de Angkot naar huis gegaan, wat een verhaal op zich is. Alhoewel de bestuurder uitzonderlijk vriendelijk reed; rustig over drempels, beheerst remmen, etc. ging hij onderweg even enkele minuten ergens eten terwijl wij in de Angkot zaten en moest hij even tanken tussendoor. Alleen voor hij kon tanken was de tank al leeg en kon hij de auto nog even enkele meters duwen naar het tankstation.

Voor vandaag hadden we het plan om olifanten te bezoeken in een nationaal park op enkele uren afstand van Bandar Lampung, echter hadden ze de dag dat we wilden boeken de prijs nog even verdubbeld omdat ze erachter kwamen dat we buitenlanders zijn. Dus in de plaats daarvan had ik het plan vandaag de traditionele markt te bezoeken. Toen ik echter uit bed kwam bleek het weer compleet omgeslagen te zijn en regende het een redelijke tijd pijpenstelen en onweerde het eveneens, waardoor ook weer korte tijd de stroom uitviel (wat nog maar de vijfde keer is). Dus na de buien te hebben afgewacht ben ik even later toch nog naar de markt geweest met Franz en Leonie. Buiten het feit dat er ontzettend veel kraampjes zijn in grote hallen met uiteraard nep horloges, tassen, kleding etc. is het gene dat mij het meest verbaasde de vissen en eenden die ze in leven hielden en vers gingen slachten voor de klanten. Zo zaten de eenden heel rustig vrij voor zich uit te staren zonder te weten dat ze binnen een uur of wat als onder andere levertjes verkocht zouden worden. De vissen werden daarbij in minder goede omstandigheden half in leven gehouden in ondiepe bakken water zonder de toevoeging van zuurstof. Dan denk je toch wel even snel anders over de vis of eend die je eet.
Enfin dit is alweer bijna het einde van deze week. Morgen ga ik, als alles mee zit, lekker vissen op zee in een bootje! Ben erg benieuwd of ik wat zal vangen en wat dat dan wel mag wezen. Verder moet ik volgende week nog de presentaties geven aan de SME’s, geld verzamelen voor een weeshuis en vlieg ik donderdag naar Bali. Ik heb er alweer, nog steeds, erg veel zin in!