Bali, here I come!

Afgelopen zondag, het vissen op een klein opmerkelijk eiland, was erg geslaagd! Alhoewel het strand niet erg schoon was, was het vissen zeer leuk. We kregen een hengel, zonder molen, met lood of een dobber en met een klein stukje inktvis konden we vervolgens gaan vissen. Het leuke was hierbij dat je de vissen zag zwemmen en zag snoepen van je aas. Verder was de omgeving ook erg mooi en was het weer precies goed. Hierbij heb ik helaas maar één visje aan de haak geslagen, maar vermakelijk was het zeker. Bij terugkomst zijn we opgehaald door de vader van ons gastgezin en heeft hij ons, samen met Franz, naar huis gebracht. Onderweg heeft hij daarbij nog even verse geitensoep gekocht, omdat we deze zeer zeker moesten proeven, samen met enkele andere lekkere dingen, zoals spekkoek. Na dit diner zijn we Franz weg gaan brengen naar zijn gastfamilie, echter daar aangekomen wilde de vader van mijn gastgezin een praatje maken en voor we het wisten zaten we weer in de auto onderweg naar een voorstelling met traditionele dans en muziek in Bandar Lampung. Dit was daarbij erg leuk om te zien en aan het einde konden we nog op de foto met de cast van de show; zie de foto.
De maandag hierop volgend hadden we een halve dag vrij, welke ik gebruikt heb om even te gaan shoppen in de stad. In de middag was het daarbij tijd om weer even voor de klas te staan. Deze keer waren de leerlingen een jaar of 16 oud. Vragen kwamen daarbij uit alle hoeken, wat erg leuk was. Opmerkelijk blijft dat steeds alle vragen naar één persoon gaan omdat ze het nog erg moeilijk vinden om Engels te spreken. Vervolgens heb ik een tijdje moeten wachten tot het 6 uur was, omdat dan bijna alle agenten van straat zijn; ik had geen helm, omdat ik de heenweg met de Angkot was gegaan. Echter is het wachten totaal geen probleem; alle projectgenoten, net als alle AIESEC’ers zijn de beste gezelschapsmensen en er zijn genoeg lekkernijen in handbereik. Bij thuiskomst heb ik daarbij een heerlijk vrije avond gehad en nog even gezellig gepraat met het gastgezin.
Dinsdagochtend was het tijd om onze verslagen over de SME’s te presenteren aan de eigenaar of vertegenwoordigers van de SME’s. Dit was erg leuk en we kregen het gevoel dat we goede adviezen gegeven hebben en de SME’s hadden sommige dingen zelfs al aangepast nadat we vorige week de verslagen gestuurd hadden. Zo had Askha Jaya, de winkel die bananenchips verkoopt, zijn verpakkingen verbeterd en heeft Granny’s Nest een loyalty card laten produceren. Na een gezamenlijke foto was dit eerste gedeelte van het project afgelopen. Aan het einde van de dag stond daarbij eveneens een laatste klas bezoek op de agenda, maar vlak na de presentaties werd mij gevraagd of ik allereerst nog mee wil doen aan een interview op de radio, waar ik natuurlijk geen nee tegen kon zeggen. Dus na geluncht te hebben ben ik naar het radiostation gebracht, waar ik samen met twee andere projectgenoten geïnterviewd werd over Indonesië, het project en over onszelf, wat zeer leuk en een unieke ervaring was. Wij waren daarbij de enige projectgenoten en we voelden ons daardoor zeer vereerd. Vervolgens was het dus tijd voor een laatste bezoek aan een klas van LIA, wat weer erg gezellig was, dit keer duurde het weer iets langer dan een uur en was het een erg leuke klas van mijn leeftijd. Hier wilde ze na de les nog even een foto maken, welke ik ook bijgevoegd heb bij dit verslag. Om de dag af te sluiten zijn we in de avond naar een zeer grote badminton hal gegaan om te badmintonnen. Dit schijnt een zeer populaire sport te zijn volgens de leerlingen van de verschillende klassen waarbij ik langs ben geweest.
Vandaag, woensdag, hebben we na een vrije ochtend, een weeshuis bezocht. We hebben alvorens daar heen te gaan het één en ander aan geld bij elkaar verzameld en enige spullen gekocht, zoals schriften, een voetbal, voetbalshirts en voornamelijk voedsel om aan het weeshuis te geven. Eenmaal daar aangekomen hebben we kennis gemaakt met de 18 wezen die daar wonen, variërend qua leeftijd van een jaar of 4 tot en met ongeveer 17 jaar oud. Zeer leuke en vriendelijke kinderen zijn het zeker. Ze leven daarbij in twee slaapzalen, één voor de jongen & één voor de meisjes, met diverse stapelbedden, een keuken evenals een kleine badhoek in één zaal. Ik had zeer zeker het gevoel dat ze in goede handen zijn, maar het geld en de spullen konden ze goed gebruiken. Terwijl mijn projectgenoten nog bleven moesten Hafeez, Elisa & Melin (onze buddies), Fitri en ik onderweg naar een diner met ons gastgezin. Er was in een grandioos openlucht restaurant (het leek op een tropisch doolhof), waar ik helaas geen foto van heb, een feest voor het verbreken van het vasten voor de afdeling toerisme en recreatie van de provincie van Lampung. Wij moesten hier perse bij zijn omdat de moeder van ons gastgezin hier de baas van is. Alhoewel wij iets te laat waren was het erg leuk, er waren zeer leuke mensen aanwezig evenals diverse modellen van de provincie Lampung, waar we natuurlijk mee op de foto moesten. En nee, het was niet eens ons idee! De terugweg zijn we thuis gebracht door de chauffeur van de moeder van het gastgezin en nu zit ik weer hier snel even dit verslag te schrijven alvorens ik morgen naar Bali ga. Ik denk dat ik daarbij geen verslag zal schrijven voor ik 2 augustus weer terugvlieg, dus voor een volgend verslag zal je wellicht even geduld moeten hebben.
Selamat Jalan/ Het ga jullie goed!